Young Thai Artist Award - 3D

< กลับ

สาขาศิลปะ 2 มิติ

TWO DIMENSIONAL ART

พชร ปิยะทรงสุทธิ์

พชร ปิยะทรงสุทธิ์ คือศิลปินอิสระ และเจ้าของรางวัลยอดเยี่ยม สาขาศิลปะ 2 มิติ จากโครงการรางวัลยุวศิลปินไทย 2550 หรือ Young Thai Artist Award 2007 ผู้มีจุดเริ่มต้นในการทำงานศิลปะจากการมองหาสิ่งที่ตนเองชอบ จากนั้นจึงเริ่มขุดค้นข้อมูล ขยายเรื่องราว เพื่อนำมาพัฒนางานต่อเสมือนการสร้างขั้นบันไดเพิ่มทีละขั้น

“เราคิดว่าไม่มีงานชิ้นไหนสมบูรณ์แบบ โดยธรรมชาติของทุกสิ่ง ถ้าสมบูรณ์แบบก็จะไม่เกิดการพัฒนาต่อ ส่วนงานที่ออกมาจะตรงหรือไม่ตรงกับภาพแรกที่คิดไว้ บริบทเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน นั่นเป็นเรื่องที่ปรับเปลี่ยนกันได้ตามประสบการณ์ “ผมไม่ได้ผิดหวังที่งานไม่ออกมาตามคิดไว้ในทีแรก สิ่งที่จะทำให้ผมผิดหวังคือการคิดไว้ แต่ไม่ได้ทำ ดังนั้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาเวลาที่จะทำให้ได้”

พชรบอกว่า ความเปลี่ยนแปลงคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกสิ่งตลอดเวลา จึงอยากให้เข้าใจว่า ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ศิลปินจะไม่ชอบงานของตนเองแล้วเมื่อย้อนกลับไปมองมันอีกครั้ง เพราะจากวันแรกที่ทำงานศิลปะจนถึงวันนี้ที่เขาเองยังคงทำงานศิลปะต่อไป มุมมอง วิธีคิด และทัศนคติในการมองโลกก็เปลี่ยนแปลง กระทั่งสายตาที่ใช้มองศิลปะเองก็เปลี่ยนผัน ฉะนั้นแล้วความรู้สึกไม่ชอบอาจจะเป็นเครื่องหมายของการพัฒนา ที่ศิลปะมอบให้เรา

อ่านเพิ่มเติม

        พชร ปิยะทรงสุทธิ์ คือศิลปินอิสระ และเจ้าของผลงาน ‘You are what you eat’ ผู้คว้ารางวัลยอดเยี่ยม สาขาศิลปะ 2 มิติ ในโครงการรางวัลยุวศิลปินไทย 2550 หรือ Young Thai Artist Award 2007 เขาบอกว่า ตนเองถนัดด้านคอมพิวเตอร์ตั้งแต่สมัยเรียน เมื่อไปทำงานจึงเลือกทำงานประจำเกี่ยวกับกราฟิก เพราะถือว่ายังเกี่ยวข้องกับศิลปะอยู่
        “เรามองว่างานออกแบบต้องสื่อสารกับคนให้ชัดเจนมากกว่างานศิลปะ เพราะศิลปะค่อนข้างเป็นการสื่อสารในเชิงปรัชญา แต่พอทำงานประจำไปเรื่อย ๆ เราไม่มีเวลาทำงานศิลปะ กลับรู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่า เลยกลับมาวาดรูป
        “ตอนนั้นก็ได้เจอกับ พี่อังกฤษ อัจฉริยโสภณ ที่ช่วยขายงานให้ ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดว่าจะมาเป็นอาชีพศิลปินเต็มตัว เพราะมองว่ายังไม่ค่อยแน่นอนเท่าไหร่ แต่สุดท้ายมันก็ต่อเนื่องมาเรื่อย ๆ จนช่วง 10 ปีที่ผ่านมา กลายเป็นเราต้องตื่นมาทำงานศิลปะทุกวัน” พชรเล่าถึงเส้นทางการเป็นศิลปินของเขา
        สำหรับกระบวนการคิดงาน พชรเล่าว่า เขามักมองหาหรือมองดูว่าตนเองชอบอะไร แล้วจึงเริ่มหาข้อมูลว่า สิ่ง ๆ นั้นจะขยายไปสู่เรื่องอะไรต่อได้อีกบ้าง หากแรงบันดาลใจนั้นเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้น เขาก็อาจเข้าไปถามคนที่อยู่ในเหตุการณ์ คนที่เกี่ยวข้อง หรืออ่านหนังสือเพิ่มเติม เพราะย่อมส่งผลให้งานพัฒนาต่อไปได้อีกเป็นขั้นบันได
        “เมื่อถึงจุดหนึ่งเราจะรู้ว่าควรต้องพอแล้ว” พชรเปรยถึงเวลาที่มองว่างานชิ้นนั้นเสร็จแล้ว
        “ไม่มีงานชิ้นไหนสมบูรณ์ โดยธรรมชาติของทุกสิ่ง ถ้าสมบูรณ์แบบก็จะไม่เกิดการพัฒนาต่อ เรารู้สึกว่า ถ้าทำมากกว่านี้ มันจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการตั้งแต่ตอนแรก มันเป็นความรู้สึกที่ยอมรับได้ เหมือนกับเราวาดวงกลม ตอนนี้มันก็กลมได้ประมาณนี้แหละ คราวหน้าอาจจะวาดได้กลมขึ้นกว่านี้”
        ส่วนงานที่ออกมาจะตรงหรือไม่ตรงกับภาพแรกที่คิดไว้หรือไม่ บริบทเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน เขามองว่านั่นเป็นเรื่องที่ต้องปรับเปลี่ยนกันตามงานที่ออกมา
        “ผมไม่ได้ผิดหวังที่งานไม่ออกมาตามคิดไว้ในทีแรกนะ สิ่งที่จะทำให้ผมผิดหวังคือการคิดไว้ แต่ไม่ได้ทำ ยังไงก็ต้องหาเวลาที่จะทำให้ได้”
        พูดถึงการปรับเปลี่ยน พชรเชื่อว่า ถ้าผู้คนมีหัวใจในการทำงานที่แข็งแรง มันจะสามารถไปถึงจุดหมายได้ อย่างไรก็ตาม วงการศิลปะนั้นเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา คำนิยามของคำว่า ‘ศิลปะ’ ก็กว้างขึ้นในทุก ๆ วัน ผู้คนสร้างสรรค์ผลงานด้วยสิ่งของใกล้ตัวยิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อน หากยังคงใช้วิธีการทำงานแบบเดิม ๆ ก็อาจไม่ได้ผลแล้วในยุคนี้ การปรับตัวในแต่ละยุคสมัยจึงเป็นเรื่องสำคัญ และในบางครั้งการปรับตัวก็ทำให้เรายังคงรักษาใจความสำคัญของตัวเองที่อยากพูดถึงเอาไว้ได้
        “สุดท้ายชีวิตมันไม่ได้มีอะไรมาก เรื่องหาเงินใคร ๆ ก็หาได้ แต่เรื่องการสร้างแรงบันดาลใจเพื่อส่งต่อ มันไม่ใช่เรื่องที่ทุกคนจะทำได้ ศิลปะทำให้เราตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นนามธรรม เป็นเรื่องของอภิปรัชญา เราเกิดมาทำไม ชีวิตคืออะไร ความจริงคืออะไร
        “แต่ศิลปะก็จะเน้นไปที่ความงามคืออะไร ความเกี่ยวข้องกับอะไรได้บ้าง ความจริง ความดี หรือสังคม สิ่งที่ศิลปะทำได้คือการส่งต่อความคิดและแรงบันดาลใจไปสู่อนาคตเพื่อให้เกิดเป็นการพัฒนา
        “ยิ่งเรารู้ตัวว่าเกิดมาพร้อมกับสิ่งที่เราคิดว่าน่าจะทำได้ดีกว่าคนอื่น เราก็ควรต่อยอดตรงนี้ต่อไป มันคือการค้นหาความหมายของชีวิต การทำงานศิลปะไม่ใช่แค่การวาดรูปให้สวย ขายรูปให้รวย หรือการเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ แต่มันคือการโฟกัสกับงานของเราเอง เพราะฉะนั้นการที่เราตื่นมา แล้วได้วาดรูปทุกวัน หรือการที่เราได้ค้นหาสิ่งใหม่ ๆ ข้อมูลใหม่ ๆ ได้พบปะกับผู้คนที่สร้างแรงบันดาลใจ มันก็เป็นสิ่งที่มีคุณค่าต่อชีวิตเราแล้ว” พชรเล่าถึงแนวคิดที่มีต่อศิลปะของเขา
        สุดท้ายแต่ยังไม่ท้ายสุด พชรอยากฝากถึงรุ่นน้องในวงการศิลปะว่า ให้ลองหันซ้ายหันขวาดูว่ามีงานชิ้นไหนที่ดูแล้วคล้ายกับงานของเราไหม ถ้ามีแปลว่าเรายังไม่ออกจากเซฟโซน
        “ในการเป็นศิลปินคุณต้องสร้างงานที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว งานเราต้องมีหนึ่งเดียว ถ้าหันซ้ายหันขวาแล้วเห็นว่างานเราเหมือนพี่คนนี้ เหมือนอาจารย์คนนั้น มันก็อาจจะรู้สึกว่า มีคนทำเหมือนกัน มันสวย มันปลอดภัย แต่ในอีกแง่ ถ้าเราหันซ้ายหันขวาแล้วไม่มีงานไหนเหมือนของเราเลย บางทีอาจจะสงสัยว่า เรามาถูกทางรึเปล่า หรือเราทำอะไรผิดรึเปล่า
        “แต่ผมกลับรู้สึกว่าการไม่เจอใครทำซ้ำ คนคนนั้นจะมีโอกาสประสบความสำเร็จมากกว่า มันเหมือนในประวัติศาสตร์ศิลป์ยุคต่าง ๆ ใครที่ทำหลุดกรอบออกมา คนนั้นมักจะประสบผลสำเร็จในภายหลัง” พชรพูดอย่างมั่นใจ
        สำหรับคนที่อยากรู้ว่าในอนาคตเราจะรู้สึกอย่างไรกับผลงานของตัวเองในอดีต พชรอยากให้เข้าใจว่า มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะไม่ชอบงานนั้นแล้วเมื่อย้อนกลับไปมอง เพราะจากวันแรกที่ทำงานศิลปะจนถึงวันนี้ที่ยังคงทำงานศิลปะต่อไป มุมมอง วิธีคิด และทัศนคติในการมองโลกย่อมเปลี่ยนแปลง กระทั่งสายตาที่ใช้มองศิลปะเองก็เปลี่ยนผัน ฉะนั้นแล้วความรู้สึกไม่ชอบอาจจะเป็นเครื่องหมายของการพัฒนา ที่ศิลปะมอบให้เรา

โครงการรางวัลยุวศิลปินไทย

รางวัลยอดเยี่ยม สาขาศิลปะ 2 มิติ 2550 คลิกเพื่อรับชมผลงาน

การศึกษา

2551

B.F.A. (Graphic Arts), The Faculty of Painting Sculpture and Graphic Arts, Silpakorn University, Bangkok, Thailand

รางวัลที่เคยได้รับ

2551

Special Award of the 20th Toshiba Bring Good Things to Life Art Competition, Bangkok, Thailand Honorable Mention Award Epson Color Imaging Contest 2008 (Graphic)

2550

Grand Prize Winner Young Thai Artist Award (Two Dimension Art) organized by SCG Foundation