วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล
College of Music, Mahidol University
สุญญาพิภพ
2567
7.12 นาที
Void Space
2024
7.12 Minutes
ณ เอกภพอันกว้างใหญ่ไพศาลมีพื้นที่มากมายที่ให้เราได้ค้นหาและเรียนรู้ ท่ามกลางความอ้างว้างมีโลกสีน้ำเงินใบหนึ่ง ที่มีสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญาชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ‘มนุษย์’ สิ่งมีชีวิตนี้สร้างนวัตกรรมและศิลปะอันทรงคุณค่ามากมาย เสียแต่ว่ามวลมนุษย์จ้องแต่ทะเลาะเบาะแว้งกัน จนพวกเรามิเหลือพื้นที่ใส่ความรักและความเห็นใจ ทำให้สิ่งที่สร้างมาค่อย ๆ ถูกทำลายและลืมเลือน จนโลกนี้ไม่เหลือ พื้นที่จรรโลงใจอยู่แล้ว พวกเราฉลาดหรือโง่เขลากันแน่? ทำไมพวกเราถึงเติมเต็มพื้นที่ด้วยความรุนแรงใส่กันล่ะ? (ด้วยปณิธานอันแรงกล้า : ‘มีพื้นที่ให้พวกเราเสมอ’)
In the vast universe, there are countless unknowns among the stars. In the dark emptiness, there is a blue planet called Earth, where we find a wise civilization known as humanity. This civilization creates high technology and gorgeous art. However, they constantly quarrel and make wars, causing their civilizational wisdom to gradually vanish. There is no space for them to fill with love; it is empty. Are they clever or otherwise? Why do they fill Earth with indignity? (With strong will, ‘there can always be a space for us.’)
